Yılmaz’ın, özellikle demokratik süreçlere yönelik müdahaleleri ve siyasi gerilimleri eleştirirken kullandığı ahlaki bir nitelemedir. 28 Şubat öncesinde, “Darbe olacak mı diye tartışıyoruz! Bunu da yüksek sesle tartışıyoruz! Bunu tartışmak bile Türk demokrasisi adına yeter ayıptır!” sözü, bu kullanımın en belirgin örneğidir. Burada “ayıp“, hukuki veya siyasi bir terimden çok, bir ülkenin demokratik olgunluğuna yakışmayan, utanç verici bir durumu ifade eder. Retorik olarak, konuyu teknik bir tartışma zemininden çıkarıp, milli onur ve demokratik itibar gibi daha duygusal ve ahlaki bir zemine taşır. Bu, muhataplarını rasyonel argümanlarla değil, toplumsal bir mahcubiyet duygusuyla baskı altına alma stratejisidir.