Kamuoyunda bir konuyu veya iddiayı önemsizleştirmek, ciddiye almadığını belirtmek için kullanılan argo bir ifadedir. Yılmaz’ın bu ifadeyi hangi bağlamda kullandığına dair spesifik bir veri olmasa da, onun zaman zaman başvurduğu polemikçi ve küçümseyici dilin bir parçası olarak değerlendirilebilir. Bu tür ifadeler, rakibin argümanlarını içerik olarak çürütmek yerine, onları toptan değersizleştirerek psikolojik bir üstünlük kurmayı hedefler. Siyasi söylemde “fasa fiso” gibi ifadeler, liderin konuya hakim olduğu ve rakibin iddialarının boş olduğu imajını yaratma amacı taşır, ancak aynı zamanda kibirli ve ciddiyetsiz olarak algılanma riski de barındırır.