Özal’ın pragmatizminin ve kural esnekliğinin en çarpıcı ve en çok eleştirilen ifadesidir. Hukukun üstünlüğü ilkesi yerine, hedefe ulaşmak için kuralların esnetilebileceği veya göz ardı edilebileceği anlayışını yansıtır. Bu söz, Özal’ın kendisini statükonun ve bürokratik engellerin üzerinde, ülkenin menfaatleri için “icraat” yapmak zorunda olan bir lider olarak gördüğünü gösterir. Siyasi işlevi, kurumsal denetim mekanizmalarını önemsizleştirmek ve kendi siyasi iradesini en üstün otorite olarak sunmaktır. Bu ifade, destekçileri için “kararlı liderlik” olarak yorumlanırken, muhalifleri için “otoriterleşme eğilimi” ve “hukuk tanımazlık” olarak görülmüştür.