Bayar’ın ve Demokrat Parti’nin siyasi söyleminin temel taşı olan bu kavram, egemenliğin kayıtsız şartsız millete ait olduğu ve milletin bu egemenliği serbest seçimlerle tecelli ettirdiği fikrini ifade eder. Bayar için “Milli İrade,” parlamentodaki çoğunluğun iradesiyle eş anlamlıdır ve bu iradenin üzerinde hiçbir vesayet (bürokratik, askeri vb.) kabul edilemez. Retorik işlevi çift yönlüdür: 1946-1950 muhalefet döneminde, 27 yıllık CHP iktidarını “milli iradeyi gasp etmiş” bir azınlık yönetimi olarak gayrimeşru kılmak için kullanılmıştır. İktidar döneminde (1950-1960) ise, DP hükümetinin ve meclis çoğunluğunun aldığı her kararı mutlak doğru ve meşru olarak sunmak için bir kalkan görevi görmüştür. Bayar’ın bu kavrama getirdiği çoğunlukçu ve mutlakiyetçi yorum , zamanla DP’nin muhalefete karşı anti-demokratik adımlar atmakla suçlanmasına zemin hazırlamış ve 27 Mayıs darbesinin gerekçelerinden biri haline gelmiştir.