Menderes’in ve DP’lilerin, 1923-1950 yılları arasındaki CHP iktidarını tanımlamak için sistematik olarak kullandığı bir ifadedir. Bu terim, o dönemi tarihin doğal akışından çıkarıp, “zulüm,” “baskı,” “yokluk” ve “manevi çöküş” ile anılan anormal bir parantez olarak çerçeveler. Menderes’in konuşmalarında bu dönem, ekonomik geri kalmışlığın, dini baskıların ve antidemokratik uygulamaların yegâne kaynağı olarak sürekli referans gösterilir. Retorik işlevi, DP’nin tüm icraatlarını bu karanlık geçmişe bir cevap ve bir düzeltme olarak sunmaktır. Bu sayede kendi dönemindeki sorunlar ve başarısızlıklar bile “Tek Parti Devri“nin ağır mirasına bağlanarak meşrulaştırılmaya çalışılır.