Tarihsel olarak “bütün dünya, tüm devletler” anlamına gelen bu ifade, Kurtuluş Savaşı sırasında işgalci İtilaf Devletleri’ni tanımlamak için kullanılmıştır. Bahçeli, bu tarihi deyimi günümüze taşıyarak, bugün de “yedi düvelin” yani tüm dünyanın Türkiye’ye karşı birleştiğini iddia eder. Bu, Türkiye’nin tek başına bütün dünyaya karşı bir istiklal mücadelesi verdiği algısını yaratır. Retorik işlevi, iç siyasetteki farklılıkları […]
Kişiler: Devlet Bahçeli
Yenikapı Ruhu
15 Temmuz 2016’daki darbe girişiminin ardından 7 Ağustos 2016’da İstanbul Yenikapı’da düzenlenen ve iktidar ile muhalefet partilerinin büyük bir kısmının katıldığı “Demokrasi ve Şehitler Mitingi“nde ortaya çıkan milli birlik ve beraberlik ruhunu ifade eder. Bahçeli, bu ruha bağlılığını sık sık dile getirerek, Cumhur İttifakı’nın temellerinin o gün atıldığını ve ittifakın, partiler üstü bir “beka” meselesi […]
Yok Hükmünde
Bir kişi, kurum veya kararın hiçbir geçerliliğe, meşruiyete ve değere sahip olmadığını belirten nihai bir hükümdür. Bahçeli, bu ifadeyi meşruiyetini kaybettiğini düşündüğü siyasi rakipleri (örneğin CHP yönetimi) veya kurumlar için kullanarak, onları siyasi denklemin tamamen dışına ittiğini ilan eder. Bu, bir eleştiri veya reddetmenin ötesinde, muhatabın varlığını siyasi ve ahlaki olarak tanımadığını gösteren, son derece […]
Devlet Bahçeli Karnesi
Tematik Odak Dağılımı
Sık Kullandığı Terimler
Kişiler: Devlet Bahçeli Hakkında
Devlet Bahçeli’nin siyasi söylemi, Türk siyasetinde kendine özgü bir yer işgal eden, katmanlı ve stratejik bir yapıya sahiptir. Bu söylem, yalnızca Milliyetçi Hareket Partisi’nin (MHP) ideolojik çerçevesini yansıtmakla kalmaz, aynı zamanda Türkiye’nin siyasi gündemini şekillendiren, ittifak dinamiklerini belirleyen ve siyasi meşruiyetin sınırlarını çizen bir işlev görür. Bahçeli’nin lügati, ilk bakışta sert, milliyetçi ve polemikçi bir karakter sergilese de, daha derin bir analiz, bu dilin kendi içinde tutarlı, kapalı bir mantık sistemi üzerine kurulu olduğunu ortaya koyar. Bu sistem, devleti, tarihi, dostu ve düşmanı tanımlayan, her bir kelimenin belirli bir stratejik amaca hizmet ettiği bir retorik evrenidir. Bu evrenin mimarisi üç temel direk üzerine inşa edilmiştir: Devletin varoluşsal bir güvenlik meselesine dönüştürüldüğü “beka doktrini”, geçmişin günümüzdeki siyasi savaşlar için bir meşruiyet alanı olarak kurgulandığı “tarihsel süreklilik anlatısı” ve siyasi alanın ahlaki bir “biz” ve “onlar” mücadelesi olarak tanımlandığı “kutuplaştırıcı ve ahlakçı üslup”.